در پست قبلی، به بررسی نحوه دیدن و نمایش تصاویر توسط انسان و دستگاهها پرداختیم. اکنون زمان آن رسیده است تا با دقت بیشتری به بلوکهای سازنده تصویر، یعنی پیکسلها و بایتهای پشت آنها نگاه کنیم.
برای نمایش یک تصویر، دستگاه باید اطلاعات مربوط به رنگ قسمتهای مختلف آن را از یک منبع داده دریافت کند. در واقع، برای دستگاه، بیشتر تصاویر شبکهای از نقاط هستند و هر نقطه در این شبکه، یک پیکسل است. پیکسل یک مقدار گذرا دارد؛ ابعاد یا شکلی ندارد. نحوه نمایش این پیکسلها بر عهده سختافزار و نرمافزار است.
روشهای بیشماری برای ذخیره دادههای پیکسلی وجود دارد، بنابراین دستگاهها باید فرمت تصویر را درک کنند؛ یعنی روش سازماندهی دادهها. در وب، فرمتهای رایج متعددی مانند JPEG، AVIF، WebP، JPEG XL، PNG و بسیاری دیگر وجود دارند. نکته: فرمت AVIF میتواند از ۸، ۱۰ یا ۱۲ بیت برای ذخیره دادههای پیکسل استفاده کند.
یک نسخه جدیدتر از JPEG به نام JPEG XL از تا ۳۲ بیت در هر کانال رنگ پشتیبانی میکند. تنظیمات رایج شامل ۸ بیت در هر کانال است که مقادیر آن بین ۰ تا ۲۵۵ قرار دارد. این امر تنها
📌 توجه: این مطلب از منابع بینالمللی ترجمه و بازنویسی شده است.